UNUT GİTSİN

Söylemesi  kolay,eyleme geçirmesi en zor davranıştır unutmak.  Bazen bir olayı, bazen de bir kişiyi unutmaktır mevzu. “ Olayı” unutmanın ilacı işi zamana bırakmaktır ve bu nispeten kolaydır.  Çünkü beyin kötü olayları hatırlamaktan bilinçli olarak imtina eder  ve gerçekten çok sıra dışı anlar olmadıkça konuyu bir süre sonra kendiliğinden unutur. 

  Kinini kusacak, hıncını çıkaracak , hesap sorulacak, en hafifinden önüne dikilecek bir kişi yoksa  karşımızda,  kızsan, köpürsen ne faydadır ?

Asıl zor olan,  “ kişiyi “ unutmaktır. Çünkü artık fail, fiiliyle vardır işin içinde. Beyin olayı silmeye çalıştıkça, kalp kişiyi hatırlar. İçgüdüsel olan bu eylem bir süre sonra döngüye girer.  Beynin apansız öldürdükleri, kalpte zamansız dirildiğinde, kadehlerin şirazesi de kayar.  İş takıntıya, obsesyona doğru hızlı bir yelken açarken, kucağına yaramaz bir çocuk gibi oturan anti depresanların  prospektüsünü okurken bulur  kendini insan.

 Oysa doğru metinleri  ilaç firmaları değil,  şairler yazmıştır böyle zamanlar için. Bu nedenle bir kimyagerle, Cemal Safi  nin;  bir eczacı kalfası ile Turgut Uyar’ ın arasında ince bir çizgi vardır anlayana.

   Okul yıllarında her birimize öğretildiği gibi “ unutmak” kelimesinin kökü “unut” değildir aslında. Bunu gezgin bir dervişten dinlemiştim yıllar önce.  Unutmanın kökü “un” dur dedi bana. Nasıl ki bir değirmende buğdayı  toz olana kadar ezersen un olur, buğdaydan geriye bir şey kalmaz. Adı undur onun artık. Buğday yaşayan bir ölüdür. Herkes buğdayın bir şekilde orada olduğunu aslında bilir ama kimse adını ağzına almaz. Bir tas çorba yapmak için, bir kaşık un istenir artık. İşte faille fiilini de böyle un ufak ederek unutabilirsin ancak.  Gün gün, saat saat, dakika dakika... Lahzânın değirmeninde öğütünce bütün acıları ve kederleri, biraz da kader deyip avucundaki  unlarla, tüm yaşananlara “ hayat “ deyip kucaklamak lazım gelir. Pufff diye savurmak tüm unları ve çözüm de budur aslında .

    Modern köleliğin tanrısız dini Psikoloji, hastane koridorlarında kendine bir oda bulabildiyse bu, insanların  dervişin değirmenini  unutmasından kaynaklanıyor .

   Değirmen ve un , birincil alternatif tıptır. Tıp demişken , aşk yaralarına en iyi tanı ve tedaviyi uygulayan da bir doktor değil yine bir şairdir:  Abdurrahim Karakoç ,

“  Unutmak kolay mı deme

    Unutursun Mihribanım

   Oğlun, kızın oğlun hele

   Unutursun Mihribanım”

diyerek, unutmak konusunda etraflıca bir reçete bırakmıştır. İronik olan durum , unutmaya vesile olacağını iddia ettiği kişilerin, henüz hayatta bile olmayan kişiler olmasıdır. Karakoç,  “anan baban, kardaşın kocan” demez, “oğlun kızın” der.

      Gerçekten de her anne babanın hak vereceği üzere,  hayatta en ağır travmaları unutturabilecek bir nimet; değirmenle şifa bulamayanlara ikincil ve garantili alternatif tıptır evlat.

Unutmak üzerine sıralanacak düzinelerce cümle,  verilebilecek yüzlerce örnek vardır.  Naçizane tavsiyem, değirmenin başına geldiğinizde,  henüz bir dizide saundtrack olmadan,  “ Selda Bağcan” dan “ Mihriban” ı dinleyip keşfetmenizdir. Siz gençler nasıl diyorsunuz,  şey, #unutmak…


MUSTAFA KEMAL YAVUZ
18.09.2018