Sen hâyâl tarlamıza umut ekerdin Ben gece pencereden yıldız toplardım Sakin ve duygusuz bir hekim gibi Sakat anılara neşter atardım. Sen hakimdin ortaya bir soru sorardın Ben katiptim, gülüşünü yazardım Şairdim karanlık hücrelerinde Sensiz doğan güne kafa tutardım Sen kalbimdin her an benle atardın Ben dilindim, hep canımı yakardım Bir tutam topraktım avuçlarında Üflesen dağılır, seni arardım...
Sonra bir şey oldu ve ben yazmaya başladım...