Göründüğü gibi değildi dostum kar. İçi yünlü botlarını yarım metre içine soktuğun bu kar, sabaha kadar üstüme yağdı benim. Göründüğü gibi değildi. Açıkta alabora olan bir gemi gibi, tenhada karşıma çıkan o bıçaklı ve sarhoş adam gibi ölümü hissettirdi bana. Biliyor musun donarken anlamıyormuş insan. Tek tesellim, doğruluğunu teyit edemediğim bu sıcak cümlenin, uyuşmuş parmak uclarımda bıraktığı zavallı bir mutluluk duygusuydu. Saatin kaç olduğunu öğrenmek için sekiz kişiye sormam gerekti. Dördü beni görmemezlikten geldi, ikisi korktu benden, biri yüzünü ekşitip, karları ezerek uzaklaştı ıssızlığından. Biri bana abi diye hitap etti, benim gözlerim doldu. Saatine baktı ve gülümseyerek yediye beş var dedi. Tam on iki saattir metropol dediğiniz hapishanenin olmayan camlarında buğular yaratıp, çizdiğim dairelere tapınıyorum. Karı top yapıp oynamaktan, ilkokulu terkettiğim yıllarda vazgeçtim. Minik parmaklarımda bir muska gibi satılık kağıt mendiller ve arabaların beni görünce depreşen
Sonra bir şey oldu ve ben yazmaya başladım...