Kötü bir kabusun üzerine , yüzümde zincir gibi terlerle uyanabilmeyi ne çok isterdim. Bizden öncekilerin tarih boyunca anlamladırmaya çalıştığı ama başaramadığı bu saçma hayatın , aslında sıradan gerçeklerin mantıklı bir kombinasyonu ve nasıl olsa benim gibi herkesin de bir ölümlü olduğunu kendime tekrar hatırlatır, geceleyin tost ekmeğinin arasına çift kaşar koyardım sakince... Göbeğimi de yanıma alır, gece programlarına takılırdım. Gözüm yine dalar, yarın ki güzel sabahıma keyifli bir ağız şapırdatırdım.
Ancak bu yoğun karabasanlar artık canımı yakmaya başladığından beri, uykularım da yörüngesinden çıktı. Uzayda amaçsız süzülen, çizgili pijama giyinmiş bir uyur gezerim! Cebimdeki paket bir düşerse yanlışlıkla, tüm galaksi sigaraya başlarmış gibi geliyor. Uzay ne kadar kalabalık ve yalnız; aynı İstanbul gibi... Canım yandıkça, göçmen bir kuşun kanatlarına yapışıyor çığlığım, sıcak yerlere göçüyor kötü kehanetim, mutsuz yuvalar, son darbeyi benden yiyip bahtsızlıgımla dağılıyor!
Porsuklar bile akıntıya kapılmamak için el ele tutuşup uyurken, benim bu boşluk akan nehirlerimin kenarında tutacak bir dalım bile yok! Akıntıya kapılalı yıllar oldu, boğulup da ölemiyorum. Hem tutacak dal bulamıyorum hem de dalları gözüme giren şu güzel ağacın adını bilmiyorum. İtiraf et! onu bir canlı olarak görmüyoruz. İnsanoğlu faydasını ölçemedigi hiç bir şeye canlı demiyor . Deniz manzarasını kapatıyor diye bin yıllık bir ağacı, kıtır kıtır kesiveriyoruz . Öyleyse söyle bir yanımız neden hep mutsuz ? Bir yanımız hep çocuk, bir yanımız hep acımasız, hep kahpe, hep karanlık, hep yercekimsiz, havada hep, hep uçarı, omurgasız, hep pelte...
Şu anda pekala önünde minik bir posta kutusu ve hatırı sayılır bir mısır tarlası olan müstakil bir evde yaşıyor, bir yandan Sabahattin Ali şiirleri okurken bir yandan soğuk rakı dolduyor olabilirdim. Bir yandan kendi mezarımdan santim santim toprak atarken saksılara yeni çiçeklerim için, bir yandan öndeki toprak yolu toza boğan Şavrole' nin arkasından küfür edip gülüyor olabilirdim.
Bana yalnızlığın ne olduğunu soruyorsun, sorma! Bana yalnızlığın neden önemli olduğunu sor! Bunu oturup konuşalım naftaline boğulan arka odada. Yadırgama sana hâlâ eski masallar anlatmamı. Benim bildiğim en eski ve güzel masal hâlâ Adem ve Havva 'nın garip hikayesidir. Adem önce yalnızdı ve elma değildi O'nu cennetten kovan, asıl yalnızlığına olan ihanetiydi. Ama sen yine de saf bir erkeğin sağ kaburgasının, ilk aşkın sihirli mayası olduğunu söyle kendine ne olur! Herkes gibi ye, iç ve inan. Bazen de kendini Ganj 'da vaftiz edilen bir bebek gibi düşün olur mu, büyü ve Nirvana 'ya ulaş.
Her yalnızı asil sanma ayrıca ve bana giderken "sen bilirsin" deme. Yalnızlık tercih değildir. İnsan seçmez yalnızlığı... İki tür yalnız vardır bak : Biri yalnızlığa terkedilen, diğeri kalabalığı terkeden. Bense ikisinin tam ortasındayım. Beni burada bırak çünkü; ne seninle gelebilirim ne burada kalabilirim...
MUSTAFA KEMAL YAVUZ
22.07.2017
Yorumlar
Yorum Gönder